ستون فقرات اینترنت چیست و چگونه کار می‌کند؟

ستون فقرات اینترنت چیست؟

مثل هر شبکه دیگری، اینترنت نیز از لینک‌های دسترسی تشکیل شده است که ترافیک را به روترهایی با پهنای باند بالا منتقل می‌کند تا این ترافیک از طریق بهترین مسیر ممکن به مقصد آن فرستاده شود. این هسته از شبکه‌های فیبرنوری پرسرعت مجزا تشکیل می‌شود که برای ساخت ستون فقرات اینترنت به یکدیگر متصل می‌شوند.

این هسته از شبکه‌ها تحت مالکیت فراهم کنندگان خدمات اینترنت (ISP) سطح اول یا Tier 1 هستند که شبکه‌های آنها به هم گره خورده است. این خدمات دهندگان شامل AT&T, CenturyLink, Cogent Communications, Deutsche Telekom, Global Telecom and Technology (GTT), NTT Communications, Sprint, Tata Communications, Telecom Italia Sparkle, Telia Carrier و Verizon هستند.

با ملحق شدن این شبکه‌های دور و دراز به یکدیگر، فراهم کنندگان خدمات اینترنت Tier 1 یک شبکه جهان گستر واحد را ایجاد می‌کنند که می‌تواند از طریق خدمات دهندگان اینترنت محلی ترافیک را با سرعت و دقت به مقصد آن تحویل دهد.

این خدمات دهندگان اصلی علاوه بر اتصال فیزیکی از طریق یک پروتکل شبکه اشتراکی به نام TCP/IP هم با یکدیگر در ارتباط هستند. در واقع دو پروتکل به نام‌های transport control protocol و internet protocol وجود دارد که ارتباط بین کامپیوترها را برقرار می‌کند و باعث می‌شود تا این ارتباط قابل اطمینان بوده و پیام‌ها به شکل بسته‌های داده منتقل شود.

این ستون فقرات چقدر سریع است؟

ستون فقرات اینترنت از روترهای پرسرعت ساخته شده است که می‌تواند با سرعت 100 گیگابیت در ثانیه داده را منتقل کند. این روترها توسط تولیدکنندگانی مثل Cisco, Extreme, Huawei, Juniper و Nokia ساخته می‌شوند و برای مسیریابی ترافیک از بین خودشان از پروتکل دروازه‌ای مرزی (BGP) استفاده می‌کنند.

چگونه ترافیک به ستون فقرات می‌رسد؟

زیر ISP-های سطح 1 ISP-های سطح 2 و 3 قرار دارد. خدمات دهندگان سطح 3 (Tier 3) امکان دسترسی به اینترنت را برای شرکت‌ها و مشتريان فراهم می‌کنند. این خدمات دهندگان به طور مستقیم به ستون فقرات اینترنت دسترسی ندارند، به همین دلیل خودشان نمی‌توانند مشتريان را به میلیاردها کامپیوتر موجود در اینترنت متصل کنند.

هزینه دسترسی به خدمات دهندگان Tier 1 گران‌قيمت است، بنابراین اغلب ISP-های Tier 3 با ISP-های Tier 2 (منطقه‌ای) قرارداد می‌بندند که شبکه‌های اختصاصی خود را در اختیار دارند و ترافیک را به نواحی جغرافيایی محدود ارسال می‌کنند. در نهایت ISP-های Tier 2 با ISP-های Tier 1 قرارداد می‌بندند تا بتوانند به ستون فقرات جهانی متصل شوند و از این طریق کل اینترنت را در دسترس مشتریان خود قرار می‌دهند.