اینترنت اشیا تنها در ارتباط با واسط‌های برنامه‌نویسی ساده و فناوری‌های سطح پایین است؟

هفته گذشته یک شرکت فعال در زمینه ساخت قفل‌های هوشمند میان‌افزار محصول خود را که صدها نفر از آن استفاده می‌کردند به‌روزرسانی کرد و عملا دسترسی صدها نفر به این محصول را غیر ممکن ساخت. مصرف‌کنندگان از طریق یک برنامه کاربردی یا از طریق یک پیام متنی قادر به باز کردن این قفل‌ها هستند. قفل‌های هوشمند خیلی مفید هستند، به ویژه اگر در نظر داشته باشید آپارتمان خود را اجاره دهید. قفل‌های هوشمند به شما اجازه می‌دهند از طریق نرم‌افزارهای ویژه و از راه دور این قفل‌ها را مدیریت کرده یا به آن‌ها دسترسی داشته باشید. اما این قفل‌ها تنها زمانی خوب کار می‌کنند که از نرم‌افزار بدون عیبی استفاده کنند، در صورت به‌کارگیری یک نسخه دارای باگ همه چیز خراب می‌شود.

بازگشت به مفهوم مهندسی نرم‌افزار

به‌کارگیری یک نرم‌افزار دارای باگ‌ یکبار دیگر مبحث مهندسی نرم‌افزار را به ما یادآوری می‌کند که چگونه توسعه‌دهندگان در اثر بی دقتی در مدت زمان توسعه یک نرم‌افزار به راحتی راه را برای شکل‌گیری یک آسیب‌پذیری هموار می‌سازند. به لطف وب، توسعه‌دهندگان هر زمان اراده کنند قادر هستند کدهایی را منتشر کنند. مارک زاکربرگ زمانی گفت: «ما یک قطعه نرم‌افزاری را بعدازظهر جمعه آماده می‌کنیم و مشکلی ندارد. اما اگر مشکلی پیدا کرد صبح دوشنبه نرم‌افزار را ویرایش کرده و نسخه اصلاح شده آن‌را منتشر می‌کنیم. این حرکت سریع را مدیون وب هستیم.» اما با عرضه سرویس‌های مهمی شبیه به مکانیزم‌های پرداختی که در بطن اینترنت اشیا قرار داشته و میلیون‌ها دستگاه به این سرویس‌ها وابسته هستند دیگر به راحتی نمی‌توانیم این‌گونه فکر کنیم که در صورت وجود یک اشکال ظرف چند روز نسخه اصلاح شده‌ای از آن‌را عرضه خواهیم کرد. آیا برای یک سازمان تجاری بزرگ این امکان وجود دارد که تنها هفته‌ای یا ماهی یکبار از سرویس‌های مالی استفاده کند؟

برای حل مشکل چه باید کرد؟ به سراغ فناوری‌های قدیمی برویم

نرم‌افزارهای اینترنت اشیا تنها زمانی خوب عمل خواهند کرد که ما از رویکردی استفاده کنیم که در ارتباط با ساخت نرم‌افزارهای ویژه شاتل‌های فضایی از آن‌ها استفاده می‌کنیم. نرم‌افزارهایی که بدون هیچ‌گونه اشتباهی قادر هستند ماموریت‌های از پیش تعیین شده را برای سال‌های متمادی به سرانجام برسانند. برای آن‌که بتوانیم به چنین سطح از قابلیت اطمینان بلندمدتی دست پیدا کنیم، باید به سراغ فناوری‌های قدیمی و زبان‌های برنامه‌نویسی قدیمی برویم که در طول سال‌ها موفق شده‌اند پایداری خود را به اثبات برسانند. به‌کارگیری فناوری‌های قدیمی به معنای به حداقل رساندن مصرف انرژی بوده که نه تنها کدنویسی کمتر را به همراه دارند، بلکه زمان به سرانجام رساندن پروژه‌ها را نیز کمتر می‌کنند. مثال شاتل فضایی به ما این موضوع را یادآوری می‌کند که طراحی نرم‌افزارها و واسط‌های برنامه‌نویسی ویژه اشیا رویکردی پیچیده و سخت است. تفکر ما در زمینه اینترنت اشیا باید به‌طور کلی تغییر پیدا کند و به جای آن‌که بیشتر عمل کنیم (آزمون و شکست خوردن) باید بیشتر فکر کنیم. اگر به دنبال آن هستیم از سامانه‌های آشکارساز دود، وسایل نقلیه دو تنی یا سامانه‌های پزشکی که همگی متصل به اینترنت هستند به شکل گسترده و عمومی استفاده کنیم، باید اطمینان حاصل کنیم که آن‌ها همیشه کار می‌کنند و نرم‌افزارها این اشیا را به محصولات ارزان‌قیمت و مناسبی تبدیل کرده‌اند. به‌طوری که یک باگ ساده یا حتا پیچیده خللی در کار آن‌ها به وجود نیاورد.