کدام فناوری برای نمایشگرها مناسب‌تر است؟

تفاوت‎ بین فناوری‎ها
قبل از هر چیز، اجازه دهید اختلافات عمده بین روش عملکرد فناوری‎های مختلف را بررسی کنیم. برخلاف LCD که به نور پس‌زمینه احتیاج داشت، OLED شامل ردیف‎هایی از دیودهای ساطع کننده نور (LED) بسیار کوچک در کنار هم هستند که هر یک از آن‌ها به اقتضا، یک رنگ را توليد می‎کنند. این LEDها از لایه‎های مواد آلی تشکیل شده‎اند و برای تولید نورهای رنگی مختلف، از لایه‎های تابشگر رنگ استفاده می‎کنند. 

مطلب پیشنهادی

صفحه‌نمایش‌های منحنی با فناوری‌های جدید

تلویزیون‌های SUHD سامسونگ چه تفاوت‌هایی دارند؟

روش آرایش و چیدمان این لایه‎ها می‎تواند به تفاوت کیفیت و کارایی بین نمایشگرها منجر شود. نمایشگرهای QD (سرنام Quantum Dot) کاملاً از یک فناوری متفاوت بهره برده و از هدایت نانوبلورهای کوچک استفاده می‎کنند که معمولاً در محدوده قطر بین 2 تا 10 نانومتر قرار دارند. در این فناوری، رنگ حاصل از نور به وسیله یک نقطه بر اساس میزان قطر آن تولید یا فیلتر می‎شود و با استفاده از تعدادی از آن‌ها می‎توان تمام رنگ‎های مورد نیاز را توليد کرد. مثل OLED، می‎توان بنا به درخواست، نور و رنگ را تولید کرد و تغییر داد و LEDهای QD می‎توانند بسیار درخشان باشند؛ اما نمایشگرهای QD فعلی مبتنی بر یک نور پس‌زمینه LED آبی هستند که قبل از عبور از لایه تولید رنگ LCD رایج به نور سفید فیلتر می‎شوند. (شکل1)

با وجودی که فناوری Quantum Dots می‎تواند از خود نور متصاعد کند؛ اما در حال حاضر از آن‌ها برای پیاده‌سازی لایه فیلتر استفاده می‎شود.

وسعت رنگ و زاویه دید بیشتر
یکی از مزایای عمده OLEDها نسبت به LCD، وسعت رنگ بیشتر است که امکان تجربه تماشای تصاویر زنده و بازتوليد رنگ‎های دقیق‎تر را (مادامی‎ که رسانه هم از آن پشتیبانی کند) فراهم می‎کند. LCDها اغلب به دلیل متکی بودن بر یک نور پس‌زمینه شبه سفید (ساخته شده از LEDهای آبی با یک پوشش فسفر زرد)، در دقت و وسعت رنگ دچار کاستی هستند؛ اما در عوض طبیعت بسیار دقیق Quantum Dotها به این معنا است که توسعه‌دهندگان می‎توانند با استفاده از یک نور پس‌زمینه آبی خالص و فیلترهای دقیق قرمز و سبز، یک نور سفید واقعی را توليد کنند که با فیلتر آن می‎توان رنگ‎های واقعی‎تری را خلق کرد.
از آن‌جا که نمایشگرهای Quantum Dot هیچ‌گونه نگرانی برای عدم دقت در تولید نور سفید ندارند؛ بنابراین در آن‌ها نیاز به تصحیح اشکال در لایه فیلتراسیون LCD نیز کمتر می‎شود؛ به همین دلیل تولیدکنندگان می‎توانند تا حد امکان، روی نمایشگرهای خود رنگ‎های شفاف‎تر و وسیع‎تری را توليد کنند؛ در نتیجه، تلویزیون‎های QD LED می‎توانند دقت رنگی معادل یا حتی بیشتر از پانل‎های OLED داشته  باشند. (شکل2)

ال‎جی در نمایشگر Quantum به کار رفته در پرچمدار G4 خود وسعت رنگ گسترده‎تری را برای کاربر فراهم کرده است.

اما در حال حاضر QDها، به نور پس‌زمینه متکی هستند؛ به همین علت همچنان در تولید رنگ عمیق سیاه و نرخ کنتراست (مانند نمایشگرهای LCD موجود) با مشکل مواجه هستند؛ بنابراین وقتی صحبت از کنتراست و تولید تصاویر در محدوده دینامیکی بالا باشد، OLED همچنان برنده بازی است؛ زیرا می‎تواند برای تولید نقاط سیاه خالص، پیکسل‎های خود را خاموش کند؛ اما نمایشگرهای QD نسبت به LCD سنتی از میزان شفافيت بالاتری برخوردار هستند.
بعد از این مقایسه‎ها، نوبت زاویه دید است، بخشی که OLED همچنان برتری چشمگیر خود را نسبت به نمایشگرهای LCD نشان می‎دهد و بعید است با معرفی نمایشگرهای Quantum Dot، در این برتری تغییر محسوسی به وجود آید. از آن‌جا که نمایشگرهای مبتنی بر نور پس‌زمینه به جای تولید مستقیم نور از منبع، به یک لایه فیلتر نیاز دارند، وقتی شما مستقیماً به نمایشگر نگاه نمی‎کنید، جلوی بخشی از نور مسدود می‎شود؛ هر چند موضوع زاویه دید نمی‎تواند روی صفحه نمایش کوچک تلفن‎های همراه مشکل بزرگی ایجاد کند؛ اما مادامی‎ که مشكل نیاز به نور پس‌زمینه در نمایشگرهای Quantum Dot از بین نرود، نمی‎توانند در زمینه زاویه دید با نمایشگرهای OLED رقابت کند.

تولید و محصولات
شاید بتوان بزرگ‌ترین عامل موفقیت هر فناوری نوظهوری را هزینه تمام‌شده در تولید آن دانست؛ به همین دلیل است که LCD همچنان مطرح‎ترین تکنولوژی در دستگاه‎های موبایل است. هر چند به مرور زمان قیمت کاهش پیدا می‎کند؛ اما هزینه تولید نمایشگرهای باکیفیت OLED معمولاً حدود 20 درصد گران‎تر از پانل‎های LCD هم اندازه آن‌هاست و این اختلاف اغلب به دلیل شیوه‎های پیچیده‎تر در تولید و بازده پایین‎تر اتفاق می‎افتد. 
خوشبختانه، فرآیندهای تولید جدید از قبیل نمونه‎های مبتنی بر سیستم جوهرافشان حرارتی می‎توانند هزینه‎های تولید را به نصف کاهش دهند و هزینه تولید پانل OLED تا سال 2017 می‎تواند بین 20 تا 30 درصد کمتر از نمونه‎های LCD باشد. هم‌چنین توجه به این نکته نیز حائز اهمیت است که محصولات مبتنی بر OLED طول عمر کمتری دارند و بعد از مدتی، با مشکل آزاردهنده جا ماندن اثر تصویر (Burn In) مواجه می‎شوند؛ نمایشگرهای Quantum Dot دچار چنین مشکلاتی نمی‎شوند و در مدت زمان طولانی همچنان با ثبات به کار خود ادامه می‎دهند.
نمایشگرهای Quantum Dot LCD بسیاری از مزایای LCDهای ارزان‌قیمت را حفظ می‎کنند. هزینه و پیچیدگی تولید لایه فیلتر QD چندان بالا نیست؛ زیرا به جای یک چیدمان ماتریسی پیچیده، تنها از ترکیب ساده‎ای از طبقه‌بندی نقاط قرمز و سبز تشکیل شده است. معمولاً افزایش هزینه تولید این فناوری برای یک تلویزیون با اندازه بزرگ بیشتر از 100 دلار نخواهد بود؛ بنابراین انتظار می‎رود این افزایش هزینه برای یک تلفن هوشمند پنج اینچی بیشتر از 10 دلار نباشد؛ اما این افزایش هزینه اندک همیشه هم به نفع مصرف‌کننده تمام نمی‎شود و افت قیمت OLED ممکن است فروش فناوری QD در محصولات ارزان قیمت‎تر (مثل محصولات معمولی LCD رایج) را با مشکل مواجه کند.
Quantum Dot قطعاً رقیب سرسختی برای OLED است؛ اما می‎تواند جانشین بهتری برای LCD باشد. هر دو فناوری نظیر بیشتر نمونه‎های نمایشگرهای حال حاضر موجود در بازار، مزایا و معایب خاص خود را دارند؛ اما پانل‎های Quantum Dot برخی از قابل توجه‎ترین شکاف‎های بین این دو را پر کرده است. امیدواریم در سال میلادی جاری، شاهد عرضه تعدادی از محصولات باکیفیت Quantum Dot و OLED در بازار باشیم.