یک دوربین پروازی با یک نخ

من این‌جا آمده‌ام تا فوتوکایت را برای شما به نمایش بگذارم، یک دوربین پروازی قابل کنترل با نخ. ولی پیش از آن‌ مایل هستم تا اندکی درباره آن‌چه باعث خلق این ایده و دنبال کردن آن شد، صحبت کنم. من در روسیه به دنیا آمده‌ام و سه سال پیش در سال 2011 انتخابات فدرال روسیه برگزار شد. حجم انبوهی از تقلب‌ها گزارش شد و مردم برای اعتراض به خیابان‌ها آمدند که رخدادی ناخوشایند برای روسیه بود. ازآن‌جا که به هر دلیلی اخبار دنیا به شکل گسترده‌ای این رخداد را نادیده انگاشت، هیچ‌کس از اهمیت و بزرگی این اعتراض مردمی آگاه نشد. اما گروهی از عکاسان که به‌عنوان سرگرمی دوربین‌های خود را به پرواز درمی‌آورند و اغلب از اشیایی مانند اهرام تصویربرداری می‌کنند، بر حسب اتفاق دقیقاً در همین حادثه حضور داشتند و تصاویر پانارومایی از این حضور گسترده مردم ثبت کردند. عکاسانی کاملاً مستقل، حادثه‌ای کاملاً اتفاقی و تصویری که زمانی که آن‌ را مشاهده کردم، واقعاً تحت تأثیر قرار گرفتم. این یکی از همان تصاویر پاناروما است (شکل 1). در یک تصویر می‌توانید مقیاس این رخداد را مشاهده کنید؛ تعداد مردم، رنگ‌ها و پرچم‌های تبلیغاتی، همگی در یک تصویر که برای من بسیار جذاب بود. دیگر با این تصویر نمی‌توان این رخداد را بی‌اهمیت دانست.

 شکل 1

من فکر می‌کنم که طی چند ماه یا چند سال آینده در خبرنگاری و بسیاری از حرفه‌های دیگر که در حال حاضر استفاده از دوربین‌های پرنده در آن‌ها به یک امر معمول بدل شده است، استفاده از این ابزار به یک پیش‌نیاز تبدیل شود. این رخداد طبیعی است؛ زیرا این تصاویر زاویه دیدی منحصربه‌فرد دارند. هیچ ابزار دیگری قادر به تعامل در چنین مقیاسی، آن‌گونه که این تصاویر هستند، نیست. موانعی نیز در این مسیر وجود دارد که مشکلاتی اساسی و بنیادی هستند.
یکی از این مشکلات راهبری این ابزار است. عکاس برای تصویربرداری با آن دوربینی را به پرواز درمی‌آورد. ابزاری5 کیلوگرمی که در زیر خود یک دوربین حرفه‌ای DSLR را نیز حمل می‌کند. این مجموعه بسیار سنگین است، بخش‌های متحرک بسیاری دارد و قسمت‌های تیزی در آن وجود دارد. این عکاسان فوق‌العاده هستند و حرفه‌ای؛ آن‌ها در انجام کاری که به آن مشغول هستند، بسیار با دقت عمل می‌کنند. در گردهمایی‌های خیابانی، آن‌ها دوربین‌های خود را روی سطح رودخانه به پرواز درمی‌آورند که فضایی بسیار امن است. این شرایط لزوماً در همه حالت‌ها و درباره همه صادق نیست؛ بنابراین، لازم است تا راهبری را آسان‌تر کنیم.
مشکل بعدی قوانین یا به عبارت بهتر، نبود قوانین خوب است. به ‌دلایلی، دست‌یابی به قوانینی قابل درک برای همه درباره دوربین‌های پرنده دشوار است. ما همین حالا نیز دوربین‌ها را در اختیار داریم. مطمئنم تمام کسانی که این‌جا هستند یک تلفن همراه هوشمند با دوربین دارند، درسته؟ 
تعداد فراوانی از آن‌ها همه جا است. ما داستان مردمی را می‌شنویم که به دلیل داشتن عینک گوگل مورد حمله قرار گرفته‌اند. شنیده‌اید که یک خلبان هواپیمای بدون سرنشین، شخصی که برای تفریح این کار را انجام می‌داده است، دو هفته پیش مورد حمله قرار گرفته است؛ زیرا در نزدیکی یک ساحل در پرواز بوده است. خود من نیز روز گذشته توسط مردی مورد حمله قرار گرفتم که مدعی بود در حال فیلم‌برداری از او بوده‌ام.

زمانی که سرگی لوپاشین دید که چگونه تصویربرداری هوایی از معترضان بی‌شمار به انتخابات روسیه در سال 2011، سکوت رسانه‌های خبری پیرامون موضوع را شکست، این مهندس روباتیک هوایی ارزش صداقت‌گویی نمای چشم پرنده‌ها (روبات‌های هوایی) را دریافت. اگرچه هنوز ساختن عکس‌بردارهای هوایی بسیار دشوار است. هدایت مطمئن چنین پرنده‌ای دشوار است و قوانین دولتی استفاده از آن‌ها را محدود می‌سازد.لوپاشین با ابداع خود موسوم به فوتوکایت سعی کرده است تا هر دو مشکل را برطرف سازد. هلیکوپتر چهارملخی سبکی که با استفاده از یک نخ در این سخنرانی، نخی که برای سگ‌ها استفاده می‌شود، کنترل می‌شود. او یکی از این هلیکوپترها را روشن می‌کند و در یک جهت به حرکت درمی‌آورد. این وسیله شروع به پرواز می‌کند و گستره بسیاری را تحت پوشش قرار می‌دهد. اگرچه فوتوکایت تأثیر شگرفی بر حوزه خبر خواهد داشت، اما می‌تواند بر باستان‌شناسی، معماری، زیست‌شناسان حیات وحش و مانند آن تأثیرگذار باشد و در واقع روش‌های استفاده از این ابزار بی‌شمار هستند.

من معتقد هستم که راه‌های بهتری نیز وجود دارد. معتقدم که باید اوضاع را تحت کنترل خود دربیاوریم. باید راه‌کارهایی بیابیم که در مقابل حریم خصوصی و ایمنی مسئولیت‌پذیر باشد، ولی همچنان منظره و زاویه دید مورد بحث را به ما بدهد. این یک راه‌کار بالقوه است؛ فوتوکایت. فوتوکایت یک هلیکوپتر چهارملخی است که یگانه نکته خاص درباره آن وجود یک نخ اتصال است؛ در واقع، نوعی قلاده سگ است. کار کردن با آن بسیار راحت است. جالب‌ترین نکته آن است که برای به پرواز درآوردن هلیکوپتر نیازی به جوی‌استیک نیست. شما تنها پرنده را با چرخشی کوچک روشن می‌کنید و آن را در مسیر دلخواه خود قرار می‌دهید و پرواز آغاز می‌شود.

مطلب پیشنهادی: جالب‌ترین پهبادهای دنیا

تعامل با این وسیله بی‌اندازه ساده است. این ابزار مشابه یک حیوان خانگی پرنده است. با این روش، پرنده شما همواره زاویه مشخصی نسبت به شما دارد و اگر من با آن شروع به حرکت کنم، بسیار طبیعی من را دنبال خواهد کرد. مطمئناً می‌توانیم این ابزار را تکمیل‌تر کنیم. ما به این نخ کمی الکترونیک اضافه کردیم و حالا مانند این است که به سگ خود بگویید در ارتفاع کم‌تری پرواز کند، البته اگر چنین سگی داشته باشید؛ بنابراین، من می‌توانم یک دکمه را فشار دهم و پرنده خود را به‌راحتی کنترل کنم.
این ابزار بسیار ایمن است. من حس تماشاچیان ردیف جلو را نمی‌دانم، ولی دست‌کم به لحاظ تئوری می‌توانید موافق باشید که به دلیل وجود یک اتصال فیزیکی احساس امنیت بیش‌تری می‌کنید. اتفاقات غیرمترقبه زیادی رخ می‌دهد، ولی در این مورد، این اتصال فیزیکی مانع فرود پرنده عکاس روی شما می‌شود و اگر شد، می‌توانید به‌راحتی من را بیابید و لازم نیست به دنبال کسی بگردید که این ابزار را کنترل می‌کند. 
من می‌توانم‌ به شما بگویم که کنترل این ابزار بسیار ساده است، ولی شاید بهترین راه این باشد که هلیکوپتر دوم را نیز راه بیاندازم. اگر من می‌توانم این کار را روی سکوی یک اجرای زنده انجام دهم، در مدت پنج دقیقه می‌توانم نحوه کار کردن با این دستگاه را به یکایک شما بیاموزم.
حالا ما دو چشم در آسمان داریم، مشکل این است که چگونه آن‌ها را برگردانیم... این ابزار راه‌کار خوبی است، در دسترس و بسیار ایمن است؛ پرسش من از شما این است که برای چه کاری از آن استفاده خواهید کرد؟