چرا URL نمی‌میرد؟

URL (سرنام Uniform Resource Locator) یک رابط کاربری واسط برای اینترنت به شمار می‌رود که چند دهه است مورد استفاده قرار می‌گیرد. یک پنجره مرورگر بدون وجود URL در بالای آن درست به نظر نمی‌رسد. چنان‌که وب در برنامه‌های گرافیکی‌محور، گوشی‌های‌هوشمند و سیستم‌عامل‌های مصرفی کاربران به مرحله رشد و تکامل ‌رسید، URL به طور سرسختانه‌ای ریشه‌ و اصل خود را که همان خط فرمان گونه آن است حفظ کرده و به حضور خود ادامه می‌دهد. اما به راستی چرا؟

اپل و گوگل نیز به یک اندازه از این موضوع در تعجب هستند. یک نگاه سریع در برنامه‌‌های مرورگر وب نشان می‌دهد  URL به آهستگی در حال تغییر است. جدیدترین نسخه از مرورگر سافاری شرکت اپل فقط نام دامنه‌‌ها را در نوار آدرس نشان می‌دهد (مثل apple.com). مرورگر کروم سال‌هاست کاربران خود را تشویق می‌کند نوار آدرس را شبیه به کادر جستجو نشان دهند. برنامه جستجوی همراه گوگل به تازگی در حال حذف کامل URL به یک زیرمنوی فرعی از یک منوی کامل است. در همین حال، هکرها همچنان توانایی سوءاستفاده از آدرس‌های URL دارای ضعف امنیتی را دارند. این آدرس‌های دارای مشکل به هکرها اجازه می‌دهد به راحتی به جعل هویت‌ یا انواع دیگری از جرایم روی آورند. نمونه‌ای از جعل هویت را در این آدرس مشاهده کنید.

آیا باید نگران آن باشیم که آدرس‌های URL چگونه به‌نظر می‌رسند؟ البته که نه. اما ممکن است نگران این موضوع باشیم که برنامه‌ها و سایت‌های ما چگونه با یکدیگر به گفتگو می‌پردازند. URLها همچنان به حیات خود ادامه خواهند داد.

ما در سال 2015 هستیم. چرا نمی‌‌توانیم یک روش بهتر برای گشت‌وگذار در وب پیدا کنیم؟ این سوال با جان بل یکی از طراحان شبکه‌های اجتماعی در میان گذاشته شد؛ کسی که جزییاتی این چنینی را به دقت مورد بررسی قرار داده و تاکنون نزدیک به ده هزار کلمه نقد در اوقات فراغت خود نوشته است. بل صحبت خود را با کنایه‌ای مشهور به محاسبات کامپیوترهای شخصی شروع می‌کند: « کامپیوترها در حال تبدیل شدن به کامیون‌ها هستند. آن‌‌ها هنوز در همین اطراف هستند. اما فقط تعداد خاصی از مردم به آن‌ها احتیاج دارند. URLها نیز وضعیت مشابهی دارند. اجازه دهید کمی به گذشته بازگردیم؛ در آن زمان شما می‌خواستید بدانید دقیقا در کجای این موضوع دیوانه‌کننده به‌نام اینترنت قرار دارید. اما در حال حاضر، هیچ کس اقدام به تایپ ساختارهای پوشه‌ها در نوار آدرس برای مشاهده رخدادی که در جریان است نمی‌کند. به همان اندازه ما زیاد به SEO  (سرنام Search engine optimization ) تکیه نمی‌کنیم، تلفن‌های‌همراه نیز وضعیت مشابهی وجود دارد. هر آن چیزی که بعد از پسوند com. می‌آید برای همه افراد کاربردی نیست و این نقطه‌ای است که گوگل و اپل تا حد ممکن در حال شفاف‌تر کردن آن هستند. » برای بیشتر ما آدرس URL دو کار معنی‌دار انجام می‌دهد:

1. به طور کلی می‌گوید ما در کجا هستیم یا مکانی که در حال رفتن به آن هستیم  را نشان می‌‌دهد. (به طور مثال من هنوز در حال خواندن  مقاله‌ای در Time.com هستم یا این اکنون در فلان سایت قرار دارم.)

2. ویژگی‌های قابل‌ حمل بودن (Platform-Agnostics) که اشاره به موضوعات مشخصی دارند را برای ما فراهم می‌کنند، که آن‌را می‌‌‌توان شبیه به یک نشانه‌گذاری برای نقطه‌ای از وب در نظر گرفت که همواره در بالای مرورگر وب قرار می‌گیرد و به شما اعلام می‌کند اکنون در کجا قرار دارید.

اما برای هیچ یک از این کارها در سطح کاربری لزومی به یک رشته بسیار طولانی متنی یا به طور کل یک متن به این شکل اصلا وجود ندارد. گوگل سال گذشته، تجربه حذف URL در مرورگر وب خود را با جایگزین کردن چیزی که به نام تراشه اصلی (Origin Chip) شناخته می‌شود، آغاز کرد.

برای این منظور یک عنصر رابط کاربری جدید در نظر گرفته شد. وظیفه این عنصر جدید فشرده کردن آدرس‌های کامل وب در یک دکمه برچسب گونه بود. به طوری کاربر با کلیک روی آن در نوار آدرس توانایی مشاهده آدرس کامل را داشت.

تراشه اصلی، با هدف کاهش حملات فیشینگ و شناسایی راحت‌تر آن‌ها طراحی شد. برای مثال آدرسی شبیه به bankofamerica.com.ref.xnx در نگاه اول ممکن است قانونی به نظر برسد، البته به شرطی که فقط بخش اول آدرس URL را بخوانید. کاری که بیشتر کاربران آن‌را انجام می‌دهند. اما این دامنه در اصل اشاره به xnx.io  و نه bankofamerica.com دارد. از آن‌جا که تراشه اصلی هر چیزی که در دامنه اصلی قرار دارد را نشان می‌‌دهد، در نتیجه xnx.io به عنوان یک برچسب هشدار دهنده به چشم کاربر می‌آید. به نظر می‌رسد یک بهبود با رویکرد شفاف‌سازی در این زمینه را از طرف گوگل شاهد بودیم. اما چرا گوگل این تکنیک را به جلو نبرد و متوقف شد؟ جواب دو کلمه «عواقب ناخواسته» است. چند روز پس از انتشار آن، پژوهشگران امنیتی یک اشکال امنیتی را در "تراشه اصلی" پیدا کردند. ایرادی که به طور کامل عملکرد آن‌را در رابطه با شناسایی حملات فیشینگ برعکس ‌کرد. بازطراحی رابط کاربری برای اضافه کردن امنیت بیشتر سخت‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد. شاید به همین دلیل است که گوگل تصمیم گرفت هزینه‌های معرفی کنترل‌های ناآشنا و حفره‌های امنیتی غیرقابل پیش‌بینی را که در یک رابط کاربری خوب که شاید مزیت‌هایی به همراه داشته باشد را متحمل نشود. درست همان‌طوری‌که هر روزه درباره آسیب‌پذیری‌های مختلف نرم‌افزارها در سایت‌های خبری مطالبی را می‌بینید. به معنای واقعی کلمه حتی باهوش‌ترین افراد در جهان هم توانایی پیش‌بینی آسیب‌پذیری‌هایی که ممکن است ظاهر شوند را نخواهند داشت.

البته خلاصه‌سازی آدرس‌ها مشکلات خاص خود را دارد. به طور مثال فرض کنید، برای شخصی به نام John smith باید ایمیلی را ارسال کنید. سوال این جاست که آیا شما تمامی افرادی را که نام آن‌‌ها John Smith است و در کشورهای مختلف زندگی می‌کنند، می‌شناسید؟ زمانی‌که آدرس‌های URL به اختصار نشان داده شوند در نتیجه شما به عنوان ارسال کننده ایمیل از این موضوع اطلاعی ندارید که ایمیل شما به دست [email protected] خواهد رسید یا [email protected] .

همین نکته در رابطه با سایت‌های اینترنتی نیز وجود دارد، به طور مثال زمانی‌که می‌خواهید سایت آمازون را مشاهده کنید انتظار دارید بدانید دقیقا به www.amazon.com.uk  وارد شده‌اید یا به سایت www.amazon.com . حتی اگر قصد سفر به ایالات متحده را داشته باشید، این کاربر است که باید تصمیم بگیرید به کدامیک از این سایت‌ها می‌خواهد وارد شود.

سیستم‌عامل‌های همراه از مدت‌‌ها قبل دکمه‌های به‌اشتراک‌گذاری برای انتقال آدرس‌های وب را بدون نیاز به کپی و چسباندن متن مربوط به آن‌‌ ارائه کرده‌اند. اما در طرف مقابل این ویژگی، مسائل مربوط به اشکال‌زدایی قرار دارد. این موضوعی است که ما را از ارائه یک رابط گرافیکی برای یک URL آشکار با مشکل همراه می‌سازد. به همان شکلی که اولین بار مکینتاش خط فرمان را حذف کرد. در آن زمان مکینتاش قول حذف خط فرمان را به کاربران خود داد. موضوعی که آن‌ را عملی کرد. بعدها این خط فرمان در ارتباط با جستجوی در سطح فایلی مجددا باز گشت اما به عنوان یک عنصر کلیدی و حیاتی نبود.

به طور کلی خط فرمان (Command Line) هیچ‌گاه مختص کاربران ویندوز یا مکینتاش نبود. متن URL برای هر کاربری که سابقه کار با اینترنت را دارد نیز آشنا است. نه فقط این موضوع، بلکه حذف متن‌های طولانی ‌که برای برچسب‌زنی روی میلیاردها شیء و مکان که در ارتباطات دیجیتال مورد استفاده قرار می‌گیرند، کار را سخت‌تر می‌کند. به عبارت دقیق‌تر، URLها نام‌های حقیقی وب هستند. حتی با وجود آن‌که پیوندی عمیق برای یکپارچه‌تر کردن برنامه‌ها و وب در جریان است و رابط‌های واقعیت مجازی شبیه به Oculus Rift (شرکتی که فناوری واقعیت مجازی همه جانبه را روی وسایل پوشیدنی به صورت مقرون به صرفه ارائه می‌دهد. از جمله محصولات تولید شده با بهره گیری از فناوری این شرکت می‌توان به Gear VR ، Oculus Rift محصول سامسونگ و Development Kit 2 اشاره کرد.) قول داده‌اند که یک تجربه کاربری منحصربه‌فرد اینترنتی را ارائه کنند، بعید به نظر می‌رسد خود URLها به طور کامل خلاصه شوند. با همه این تفاسیر، حتی کاربران ویندوز و مک هنوز هم به آیکون‌هایی که نام فایل‌ها و پوشه‌‌ها را نشان می‌دهند نام‌هایی اختصاص می‌دهند. اما سوال این‌جا است که آیا باید نگران آن باشیم که آدرس‌های URL چگونه به‌نظر می‌رسند؟ البته که نه! اما ممکن است نگران این موضوع باشیم که برنامه‌ها و سایت‌های ما چگونه با یکدیگر به گفتگو می‌پردازند. URLها همچنان به حیات خود ادامه خواهند داد.